Seneler değişir, hal gene beter.

                Herkese gülmeyen, yılı neyleyim.

                Bana dost’tan gelen, bir kelam yeter.

                Bin çiçekten doğan, Balı neyleyim.

                              Haksıza, Hak demem, çekseler dara.

                              İnsan onuruna, hükmeder para.

                              Kendi kadar güzel, tüm Çocuklara.

                              Öyle dünya, bırakmalı neyleyim.

                Kurnazlığa, akılcılıktır derler.

                Kadı olur, İpek Kaftan giyerler.

                Nice düşkünlere, tanık bu yerler.

                Yolcular terketti, yolu neyleyim.

                              New Yorktan bombalar, yağar Bağdat’a

                              Sahipsiz ağlıyor, bak Tabiat’a.

                             Dur deme zamanı, şu gidişata.

                             Derlerki MEFTUNİ, deli neyleyim.

                                                                                      2004, Den Haag

 Nemli Bakışlarla, bin türlü derde.

Dalıyorsun, nedendir be Kardelen?

Gelincik misali, kıraç yerlerde.

Soluyorsun, nedendir be Kardelen?

Sırrın verme, sakın ola düşküne.

Yanıyorsun, hal bilmezin aşkına.

Bu sevdayı, gizli gönül köşküne.

Beliyorsun, nedendir be Kardelen?

Yüzün benzer, tül düşmüş bir semaya.

Nur’undan pay vermiş, Güneş’e Ay’a.

Kapılmışsın, dermansız bir sevdaya.

Meliyorsun, nedendir be Kardelen?

Cemalin renk vermiş, Menekşe, Gül’e.

Dost görünür zalım, yüreği hile.

Bu kadar çilenin, içinde bile.

Gülüyorsun, nedendir be Kardelen?

Bazen neşe ile, bazı hüzünle.

Yola girip, ikrarınla özünle.

Yüreğimi melul, mahzun gözünle.

Deliyorsun, nedendir be Kardelen?

İşte MEFTUNİ’yi, böylece tanı.

Onuda götürdü, sevda tufanı.

Merhem olacaksa, veririm canı.

Biliyorsun, nedendir be Kardelen?

                                                M E F T U N İ   2004

                 Dünya sana, kimler geldi deseler.

                 Adam gelip, hayvan giden bilinmez.

                 Kimileri, güzelliği buseler.

                 İnsanlığa, zulüm eden bilinmez.

                              Düştüğü zamanda, Pir’i çağırdı.

                              Komşusunun, imdadına sağırdı.

                              İki deli, savaş diye bağırdı.

                              Halktaki sessizlik, neden bilinmez.

                İnsanlık tahtına, oturdu para.

                Herkes avcı olmuş, atar uçara.

                Pop müzikle yatar, fakır fukara.

                Pir Sultan’dan, Nesimi’den bilinmez.

                              MEFTUNİ çeksinler, canlar darına.

                              Pul diye koysunlar, dost pazarına.

                              Kimsenin senedi, yoktur yarına.

                              İnsan fikri yaşar, beden bilinmez.

                                                             2003,  Hollanda

NE KALDI

Gözün aydın, sevdiceğim şu ömür.

Aha bitti, bitmesine ne kaldı?

Günüm gecem, hayaline bürünür.

Ecel günü, çatmasına ne kaldı?

Hiç kimseye, yar demedi dillerim.

Bülbülün aşkıyla, yandı Güllerim.

Bir Bastona, gönül verip ellerim.

Titrek titrek, tutmasına ne kaldı?

Eridim sevdanla, inceden ince.

Hakkı bildim, sevdasına erince.

Karatoprak, MEFTUNİ’yi sarınca.

Unutulup, gitmesine ne kaldı?

                     Kaş altından bakan, ela gözlerin.

                     Ateş olur yakar, köz eyler güzel.

                     Reyhan olsam, ak gerdanın üstüne.

                     Çeşit çeşit açıp, yaz eyler güzel.

                                İsminle yoğrulan, dilim lal ettin.

                                Çektirdin dertlerle, hasbihal ettin.

                                Elimdeki bağlamaya, tel ettin.

                                Gamlı bir türküye, söz eyler güzel.

                     İçin çekip, salınır buğday gibi.

                     Mahcemalin gördüm, dolunay gibi.

                     Saklı bakışların, yavru tay gibi.

                     İşveli edalı, göz eyler güzel.

                               Neyleyim serveti, bu gönlüm güman.

                               Sevdalı başımda, tüter bir duman.

                               Ela göze hüzün, çöktüğü zaman.

                               Neden MEFTUNİ’ye, naz eyler güzel.

                                                            1998 Belçika

                  Eğer bizim elden, haber sorarsan.

                  Gel dizimin, dibine çök gardaşım.

                  Anlatayım tek tek, her ne ararsan.

                  Her bir şeyi, açık açık gardaşım.

                              Vurdular ŞEREF’i, yarası derin.

                              MERHAMET’in köyle, arası serin.

                              ZİLLET şerle aldı, İZZET’in yerin.

                              Daha bu ne? Derdimiz çok gardaşım.

                  REFAH ile HUZUR, yatakta yatar.

                  ARİF’ler, KAMİL’ler, çenesin tutar.

                  HUKUK’la ADALET, hepsinden beter.

                  Başımıza, gelene bak gardaşım.

                               ERDEM çok su yutmuş, gölde yüzerken.

                               UMUT yitmiş, İTİBAR’la gezerken.

                               Bu arada, sohbetimiz uzarken.

                               Sen çayından, bir yudum çek gardaşım.

                  HAYSİYET’le SAYGI, kendin yaktılar.

                  SEVGİ’nin başına, çökmüş Kel Muhtar.

                  MUHABBET’in işi gücü, ahu-zar.

                  SOHBET’mi? öldü ölecek gardaşım.

                               MEFTUNİ söğüde, dayamış Sazı.

                               VELAYET’in çölde, bulunmuş izi.

                               Yüzyıllarca, parçalamışlar bizi.

                               Bunlar Alevi, diyerek gardaşım.

                                                                AĞUSTOS,  2003

                           Beni benden soran, güzel dostlarım.

                      Serçesme görünür, Meftuniyim ben.

                      Eksilmez azalmaz,ah ile zarım.

                      Muhammed Ali’nin,kurbanıyım ben.

                                  Pir Sultan elinden, içmişim dolu.

                                  İnsanı-kamilin, olmuşum kulu.

                                  Mahzuni babadan, aldım bu yolu.

                                  Aşıklar Ozanlar, divanıyım ben.

                      Hak Yolu Muhammed, Ali’de buldum.

                      Baştan başa Hakkın, aşkıyle doldum.

                      Ehlibeyt yolunun, askeri oldum.

                      Münkir münafığın, düşmanıyım ben.

                                  Gönlümde yaşıyor,erenler pirler.

                                  Sözümü anlamaz,kör oğlu körler.

                                  Adıma Çorumlu, MEFTUNİ derler.

                                  Hakkın Hakikatın, Ozanıyım ben.

                                                             Den Haag, 2004

               Boynu bükük benzi solgun.

               Gırtlağına kadar dolgun.

               Asırlık uykuya dalgın.

               Yüzleri buruşmuş köylüm.

                           Tırpanla orağa girip.

                           Yılda bir et yüzü görüp.

                           Düşmana göğsünü gerip.

                           Cephede vuruşmuş köylüm.

               Kimse bilmez çektiğini.

               Nice terler döktüğünü.

               Hep beyler yer ektiğini.

               Tozlara karışmış köylüm.

                           MEFTUNİ’nin köylü özü.

                           Köylünün senettir sözü.

                           Köylüm şehit,beyler gazi.

                           Dert ile sarışmış köylüm.

                                                     1977, Çorum

               Seher vakti, uyandım avazından.

               Dertli ağlayan, Bülbül mü hoş değil?

               Dikenim usandı, gülün nazından.

               Yoksa bağımdaki, dal mı hoş değil?

                            Alimlere zından, rağbet cahile.

                            Uğraşıp terini, dökme nafile.

                            Barış olmaz, barış düşmanı ile.

                            Erenler ağzımda, dilmi hoş değil?

               Karakış davacı, oldu yazımdan.

               Bir haber gelmedi, emli kuzumdan.

               Dertli bir ses, pey eyledi sazımdan.

               Perdeler isyankar, tel mi hoş değil?

                           Var mı başka canlı, insandan üstün?

                           İnsan-ı  Kamil’e, ermektir kastın.

                           MEFTUNİ incitme, hatırın dostun.

                           İnsanın insana, zulmü hoş değil.

                                                         2003,   Hollanda.

             Dumanlar sarmış başını.

             Var senin bir, derdin dağlar.

             Yiğide açıp döşünü.

             Haksıza, gererdin dağlar.

                         Gönüller sevdası, dağlar.

                         Türküler sofrası, dağlar.

                         Sana emanet, fidanım.

                         Yiğidin anası, dağlar.

            Baharın, kışına kırgın.

            Sanki, yüreğinden vurgun.

            Ya sen, yiğitlere dargın?

            Ya da, ben namerdim dağlar.

                         Şimdi yavrum, nası dağlar?

                         Soldumu, kınası dağ

                         Sevişmiyor MEFTUNİ’nin

                         Perdesi, penası dağlar.

                                                2003, Hollanda