SIIRLERIM

OZANLAR

Oda bir Ana’dan, bir de Baba’dan,

Sen gibi, ben gibi, geldi Ozanlar.

Sanma bir özellik, aldı Hüda’dan,

Önceden farkedip, bildi Ozanlar.

Onlardan öğrendik, en güzel sözü.

Tutturduk dalına, kırık bir Saz’ı.

Ozanın mal mülkte, olmadı gözü,

Yoksullukta mutlu, oldu Ozanlar.

Hak aşkıyla yakıp, verem eyledik,

Elagözlü Pir’e, Kerem eyledik,

Bir güzel sevmeyi, haram eyledik,

Ne Yar sevdi, ne sevildi Ozanlar.

Bir günde parlayıp, sönenler oldu,

Eserleriyle köşe, dönenler oldu,

Yetmedi dalına, binenler oldu,

Her yerde bedava, çaldı Ozanlar.

Konserleri, gösterişe dönderdik,

Ozanları, sahnelerden indirdik.

Bazı zavallıyı, böyle kandırdık,

Dönüp halımıza, güldü Ozanlar.

Yüreğimiz, kabartırdı telleri,

Güzel muhabbeti, tatlı dilleri,

Dostluk bağımızın, hoş Bülbül’leri,

Hemde Bahcamızda, Gül’dü Ozanlar.

Bizler çiçek olduk, Ozanlar Arı,

Hepsi bizim için, yaptı Balları,

Kimisinin belli, değil mezarı,

Ne yazık ki! Unutuldu Ozanlar.

Kimisi yakıldı, kimi vuruldu,

Kimisine, Darağacı kuruldu.

Hesabımız, Ozanlardan soruldu,

Ne korktular? Nede yıldı Ozanlar?

Ozanların yolu, Hak menzilidir,

Aşk meyini içip, gezen Deli’dir.

Hak bildiği, Şah-ı Merdan Ali’dir.

Sevgi dünyasına, Yol’du Ozanlar.

Ey Meftuni, kanatırsan yarayı,

Açığın bulupta, çalar karayı.

Ozanlara düşman, ettik parayı.

Yalan mı? Acından, öldü Ozanlar.

2004 Den Haag

Halaka canlar ceminde, dara durdum Hak için.
Boş idim can nazarında, dolu olmaya geldim.
Ben Ademe secde kıldım, Ademe ermek için.
Girip bu aşk bazarının, pulu olmaya geldim.

Nazar kıl gönüller Şah-ı, Hak demişim ben sana.
Hak adına hak içeriz, haklılar haktan yana.
Mansur, Ene-l Hak deyipde, el verdi Pir Sultan’a.
Ben bu yanan aşk narının, külü olmaya geldim.

Cemalimizdeki Nur’dan,aşka gelip hoş oluruz.
Deyişlerimiz söyleyip, Semahlarda coş oluruz.
Kırkımızda bir damladan, Ol Şah’a sarhoş oluruz.
MEFTUNİ gönül Şah-ı’nın, kulu olmaya geldim.

A N A M

Mal gibi alıp satmışlar.

Benim anamı,anamı.

Ömür boyu kapatmışlar.

Benim anamı, anamı.

Nakarat : Anam,anam yiğit anam.

Sanma hayat zehir haram.

Çarşaflara bürütmüşler.

Genç ömrünü çürütmüşler.

Mumlar gibi eritmişler.

Benim anamı,anamı.

Nakarat.

Hep karalar bağlatmışlar.

Göz yaşını çağlatmışlar.

Hiç durmadan ağlatmışlar.

Benim anamı,anamı.

Nakarat.

Kız iken gelin demişler.

Ağır paha ödemişler.

Çürük kurt gibi yemişler.

Benim anamı,anamı.

Nakarat.

MEFTUNİ’yim Ana derim.

Derin derdimi söylerim.

Canımdanda çok severim.

Benim anamı,anamı.

Nakarat.

1978 Çorum

B E R İ V A N

              Ne güzel uyursun, habersiz öyle.

            Son günler çok aktı, selin Berivan.

            Öperek uyarmak, istedim şöyle.

            Korkarım incinir, telin Berivan.



                      Ne duyarsın, aklın biraz erince.

                      Ah çekersin belki, içten derince.

                      Babam diye, ıraklardan görünce.

                      Dolarmı boynuma, kolun Berivan.

            Üzme canın nolur, boynunu büküp.

            Kanlı göz yaşlarım, içime döküp.

            Bir gün gelinliği, sırtına çekip.

            Babasız gidersin, gelin Berivan.

                      Her an isterisen, sana gelirim.

                      Gelenden gidenden, haber alırım.

                      İnanki kahrımdan, yanar ölürüm.

                      Ele Baba derse, dilin Berivan.

            Yürek dayanırmı, görmezse seni.

            Öyle bir acıya, saldın sen beni.

            Sorarlarsa kimdir, diye MEFTUNİ.

            Hemi baban hemi, kulun Berivan.

                                                  Ekim 1990 Hollanda

BİZ

Daha fazla durmak, zararımıza.

Bütün dertlerimiz, dökmeliyiz biz.

Bir netlik vermeli, kararımıza.

Haklı söze boyun, bükmeliyiz biz.

Ter döküp helal aş, yememiz gerek.

Soyadımız Onur, dememiz gerek.

Haksızlık kirini, yumamız gerek.

Hırsıza silleyi, çekmeliyiz biz.

MEFTUNİ atamam, derdi sineden.

Yaşanmıyor giden, günler yeniden.

Bana ne ellerin, derdi demeden.

Yarına umutla, bakmalıyız biz.

Eylül 2003

BAK HELE

Kimi vaat eder, nurlu ufuklar.

Aç perişan herkes, geçim sayıklar.

Kurt masalı gibi, uzun nutuklar.

Savuranlar, savuruyor bak hele.

Kiminde hastalık, koltuk illeti.

İnsaf yoksunları, herkesden kötü.

Fukaralık, fırınında milleti.

Kavuranlar, kavuruyor bak hele.

Bir kalkınma lafı, sarmışlar dile.

Gerçeği anlatmak, zordur cahile.

Azgın hiç anlamaz, çatlasan bile.

Çağıranlar, çağırıyor bak hele.

Vurguncu vuruyor, yüzbin talanı.

MEFTUNİ söylüyor, gerçek olanı.

Bahsederek avaz, avaz yalanı.

Bağıranlar, bağırıyor bak hele.

BIKMADIM Kİ BEN

Akılsız diyerek, beni taşlama.

Sana senden aciz, bakmadım ki ben.

Kesek tarlasında, saban işleme.

Fikir ağacını, yıkmadım ki ben.

Kamil kişi, cahillere uyarmı?

Kulların hakkını, kullar soyar mı?

Çıkar için insan, cana kıyar mı?

Yeşermiş filizi, sökmedim ki ben.

Mademki insanlar, Ademden oldu.

İkilik belası, sonradan geldi.

Nice Pir Sultan’lar, halk için öldü.

Yorulup yolumdan, bıkmadım ki ben.

Damlalar birikir, bir gün göl olur.

Batıl fikir, gerçekler kel olur.

Cahil taşı, MEFTUNİ’ye gül olur.

Hakkın kullarını, yakmadım ki ben.

1980, Hollanda

BE HEMŞERİM

Çoğalıyor candan bezen.

Çalıştırılmalı gezen.

Türkiyemde iyi düzen.

Kurmalıyız be hemşerim.

İtilmişiz ise pasa.

Gönüllerden gitmez tasa.

Huzur veren Anayasa.

Görmeliyiz be hemşerim.

Bu düzeni yıkmak gerek.

Ondan sonra sefa sürek.

Beylere de kazma kürek.

Vermeliyiz be hemşerim.

Çok ezildik olduk azap.

Bir baltaya olmadık sap.

Artık haksızlardan hesap.

Sormalıyız be hemşerim.

MEFTUNİ’yim devran döne.

Kavuşalım bir o güne.

İnsanlığın hedefine.

Varmalıyız be hemşerim.

1997 Belçika